فایبر گلاس نسبت به گچ معمولی از مزایای متعددی برخوردار است. نخستین مزیتی که بیماران متوجه آن می‌شوند، این است که فایبر گلاس سبک‌ تر و راحت‌ تر است. فایبر گلاس فایبر کست از رزین پلی اورتان فعال شده با آب تشکیل می‌شود که با مواد پانسمان ترکیب شده است. بنابراین فایبرگلاس فایبر کست استحکام بیشتری دارد و سریع‌ تر شکل می‌گیرد. با این توصیف گچ‌ گیری با فایبر گلاس به نگهداری کمتری نیاز دارد و غالباً پس از شروع شدن فرآیند التیام و جوش خوردن استخوان انجام می‌شود. سطح خارجی باند فایبر گلاس فایبر کست ضدآب است، اما معمولاً بخش اعظم مواد داخل گچ ضدآب نیست. مواد ضدآب به منظور جایگزینی این پوشش داخلی ابداع شده است تا بیمار بتواند با وجود در گچ بودن بدن استحمام کند، دست‌هایش را بشوید، کارهای خانه را انجام دهد و حتی شنا کند. به علاوه چون ماده ضد آب رطوبت پوست زیر گچ را جذب می‌ کند، بیمار از خارش و بوی بد رنج نمی‌ برد. البته فایبر گلاس نیز مانند هر گچ ارتوپدی دیگری معایبی دارد. فایبر گلاس سریع خشک می‌شود، بنابراین اگر متخصص تجربه کافی نداشته باشد، زمان کمتری برای گچ‌ گیری خواهد داشت. بسیاری از مخالفان استفاده از فایبر گلاس این نظر را دارند که مواد سنتزی فضای کمتری را برای ورم باقی می‌ گذارد و برای شکستگی‌های پیچیده‌ تری که استخوان کاملاً از جای خود خارج شده است، مناسب نیست. اما گچ معمولی شکل‌ پذیرتر از نوار رزینی و فایبر گلاس است، و متخصص بهتر می‌ تواند آن را دور عضو آسیب دیده بپیچد. به علاوه گچ معمولی صاف‌ تر است و کمتر به لباس گیر می‌ کند یا باعث تحریک پوست می‌شود. پزشکان به بیمارانی که گچ فایبر گلاس گرفته‌ اند، توصیه می‌ کنند که هر گونه خراشیدگی یا ناحیه زبری را که به لباس گیر می‌کند، به سرعت به پزشک معالج خود اطلاع دهند تا گچ اصلاح شود. ترک خوردگی نیز باید ترمیم شود، هرچند این مشکل به ندرت رخ می‌دهد. همچنین متخصصین از بیماران می‌خواهند که هرگونه آسیب دیدگی یا بوی بد لایه پوشش دهنده را با پزشک در میان بگذارند.