<p>در سال 1901 میلادی چهاردهمین نمایشگاه به افتخار بتهوون، موسیقی&zwnj;دان برجسته&zwnj;ی آلمانی، برپا شد. در آن زمان، &laquo;گوستاو کلیمت&raquo; (Gustav Klimt)، هنرمند اتریشی، نقاشی دیوارهای نمایشگاه را برعهده گرفت. قرار بود نقاشی&zwnj;های این نمایشگاه موقتی باشند و بعد از تمام شدن نمایشگاه از دیوارها محو شوند؛ ولی زیبایی آن&zwnj;ها باعث شد تا درب&zwnj;های نمایشگاه بسته شود و تا سال 1986 میلادی، نقاشی&zwnj;ها دست نخورده باقی بمانند. از سال 1986 تا امروز، بازدید از این نقاشی&zwnj;ها برای عموم مردم آزاد است. با وجودی که این نقاشی&zwnj;ها دور تا دور دیوار را تزیین کرده&zwnj;اند، سوژه&zwnj;ای واحد دارند. این سوژه، موجودی است که در فرهنگ ما با نام همزاد شناخته می&zwnj;شود؛ موجودی از جنس جن که همراه با هر انسان زاده شد و تا مرگ او همراه&zwnj;ش باقی می&zwnj;ماند. این همزاد که گویی نماد خود انسان است، در باریکه&zwnj;ای که نقاشی&zwnj;ها روی آن کشیده شده می&zwnj;چرخد و تلاش می&zwnj;کند در تلاطم&zwnj;ها و سختی&zwnj;های زندگی، خوشبختی را کشف کند. یکی از این عناصر خوشبختی موسیقی است؛ عنصری که توسط بانویی نواخته می&zwnj;شود. این بانو، سوژه&zwnj;ی مجسمه&zwnj;ای است که در این&zwnj; جا مشاهده می&zwnj;کنید. این مجسمه دقیقا از روی نقاشی&zwnj;اش ساخته شده است. در این نقاشی، زنی نوازنده (یا شاید شاعر) به تصئویر کشیده شده است که همزاد با گذر از بالای سر او، لحظه&zwnj;ای آرامش می&zwnj;گیرد. این مجسمه تحت برند Parastone ساخته شده است. صاحب این برند، &laquo;نینا کریستنسن&raquo; (Nina Christensen)، بیش از آن که مدیریت بنگاهی اقتصادی را برعهده داشته باشد، یک هنرشناس است. او متخصص تاریخ هنر است و همین رشته را در دانشگاه تدریس می&zwnj;کند. به احتمال زیاد برای چنین شخصی، هدف از راه&zwnj;اندازی کسب و کار تنها کسب درآمد نیست، بلکه می&zwnj;خواهد با راه&zwnj;اندازی کسب و کار خود مردم را با آثار هنری آشنا کند. گویا سازنده&zwnj;ی این تندیس قصد داشته است تا نقاشی کلیمت را برای استفاده در زندگی امروز بازسازی کند؛ کاری که در بیشتر محصولات برند Paradtone انجام می&zwnj;شود. به نظر می&zwnj;رسد این برند به دنبال انجام کاری فراتر از تولید محصولات تزیینی و فروش آن&zwnj;ها است؛ آشنا ساختن مردم با آثار شاخص هنرهای تجسمی.</p>