آویشن نام‌‌های دیگر گیاه آویشن : آویشن شیرازی – آویشن وحشی – آویشم – آویشه – اوشن – افشن – آسن – آسن بویه – آس بویه – آذربه – اریگانا – اشمه کوهی – علف کبک – کلیک اوتی – ککلیک اوتی – کهلیک اوتی – کاکله اوتی – آذر روبه – سه سنبل – سی سنبل – سیسنبر – سوسنبر – صعتر الحمیر – صعتر الحمار صعتر – سیتر – زروه – بوبه – غام – حاشا – حاشا بری – نمام – نمام الملک – نعنافلفلی – مرزنجوش آفریقایی. مشخصات گیاه آویشن گیاهی است از خانواده‌ی labiatae یا Menthaceae، علفی و پایا و چند ساله که شبیه صعتر و پونه کوهی است. دارای ساقه‌‌های هوایی متعدد، پرپشت، کوتاه و خزنده و در قسمت قاعده‌ی چوبی به رنگ قهوه‌ای و در قسمت فوقانی ساقه سبز و نرم است و بلندی ساقه 20 تا 50 سانتی متر و دارای ریشه‌ای با الیاف چوبی می‌باشد. ساقه‌ی زیرزمینی آن کمی چوبی. برگ‌های آن به رنگ سبز خاکستری و به شکل بیضی خیلی کوچک و در اغلب گونه‌ها کرک دار و در گونه‌ی وحشی آن بی‌کرک است، به طول متوسط 6 و عرض متوسط 2 میلی متر. گل‌های آن کوچک و خوشه‌ای، به رنگ سفید مایل به بنفش و سرخ می‌باشد که تا تیرماه و یا مرداد تمام می‌شود. تخم آن ریز و کوچک‌تر از تخم خردل و تمام اعضای این گیاه معطر است. گونه‌‌های مختلفی از این گیاه در مناطق مختلف ایران از جمله در ارتفاعات منجیل، اراک، کردستان، کرمانشاه، دامنه‌‌های جنوبی البرز، آزاد بر طالقان، توچال، دره‌ی کرج، آذربایجان، کرمان، شاهوار کوه در ارتفاعات 3700 – 2900 متر، اورامان کردستان، رودبار، نور، کجور، دره‌ی چهل دختر گرگان شناسایی شده است. گیاه آویشن به عنوان مطبوع کننده و طعم دهنده کاربرد دارند. این گیاه ضدسرفه، خلط آور، ضدنفخ، ضدمیکروب، ضدقارچ، ضدگرفتگی عضلانی است. در درمان تینیا ورسی کالر و شب ادراری کودکان بکار میرود. در طب گذشته از آویشن به عنوان دارویی ادرارآور، ضدکرم، ضدنفخ و اشتها آور استفاده میشده است. جویدن آویشن در تسکین درد دندان موثر است. ترکیبات این گیاه خاصیت ضدمیکروبی، ضدقارچی و ضدانگلی دارد و این به جهت وجود ماده تیمول در آن است ولی با توجه به اینکه تیمول خاصیت سمی دارد، در مصرف آویشن زیاده روی نکنید. این گیاه حاوی آنتی اکسیدانت می‎باشد. گیاه آویشن طبیعت آویشن طبیعتی بسیار گرم و خشک دارد. ترکیب شیمیایی آویشن اسانس روغنی فرار به نام سر پوله ۔ ترپن الکل – ایزومر آن اورسولیک