نوزادان پیش از تولد می‌توانند تفاوت میان تاریکی و روشنایی را تشخیص دهند. هنگام تولد، وسعت دید نوزاد همچنان در حال توسعه است. چشم‌های نوزادان هنوز نیاموخته‌اند چگونه با هم کار کنند. این مشکل در ماه‌های بعدی رفع خواهد شد. با وجود آنکه نوزادان می‌توانند ببینند، اما دنیا هم چنان برایشان تیره و تار است. نوزادان در بهترین حالت حدود 15 تا 20 سانتی‌متر را در روبه‌روی خود می‌توانند ببینند که حدودا فاصله نوزاد با جایی است که غذای او قرار دارد. هنگامی که والدین یا هر کس دیگر، نوزاد را برای غذا دادن در آغوش می‌گیرند و با دقت به چهره او نگاه می‌کنند، نوزادان می‌توانند شروع به تمرکز بر چهره والدین خود کنند و با چهره آن‌ها آشنا شوند. برخی از دانشمندان به این موضوع اشاره می‌کنند که این قدرت بینایی محدود و توانایی دیدن فقط فاصله تا غذا، یک ویژگی بیولوژیکی است که پیشرفت آن به نوزاد کمک کند تا در کنار والدینش احساس امنیت و آرامش کند. در حالی که داده‌های حسی‌ای را محدود می‌کند که نوزاد از دنیای پیرامونش دریافت می‌کند. تشخیص دادن رنگ هم از سوی یک نوزاد در هنگام تولد محدود است. با اینکه شواهد گوناگونی در مورد اینکه نوزاد چه رنگ‌هایی را می‌تواند ببیند به دست آمده، اما توافق گسترده‌ای وجود دارد که در ابتدا تصویرهای سیاه و سفید و سایه‌ای از خاکستری برای نوزادان قابل دیدن است. شواهدی نیز وجود دارد که اظهار می‌کند قرمز، جزء نخستین رنگ‌هایی است که نوزاد می‌تواند ببیند و تضاد میان رنگ سیاه و سفید تشخیص دادن را برای کودک آسان‌تر می‌کند.زمانی را در نزدیکی نوزادانتان سپری کنید. قرار دادن چهره خود در برابر چهره نوزاد، بهترین روشی است که به تقویت بینایی او کمک می‌کند. برای کمک به تقویت بینایی نوزادتان، او را در آغوش بگیرید و به چهره یکدیگر نگاه کنید. نوزاد بر صورت شما تمرکز می‌کند و حتی ممکن است کاری مانند اینکه زبانتان را بگیرد انجام دهد. سپری کردن زمانی در نزدیکی کودکتان و نگاه کردن چهره به چهره، بهترین راه برای فعال کردن پیشرفت چشم‌های نوزادتان است، اما هم‌چنین به شما و نوزادتان کمک می‌کند تا احساس نزدیکی بیشتری به یکدیگر داشته باشید. همان‌قدر که زمان می‌گذرد و بینایی فرزند شما شفاف‌تر می‌شود، شما حتی متوجه خواهید شد که او سرش را به طرف صدای شما برمی‌گرداند و با چشمانش شما را دنبال می‌کند.