اسپند دود کردن در ایران تاریخ بسیار کهنی دارد و در خراسان ریشه عمیقی دارد. در گناباد تا 50 سال قبل زنان اکثر صبح‌ها صبح زود اسپند آتش می‌زدند و در در ورودی خانه آتش آن را می‌گذاشتند. دود کردن اسپند در مراسمها و آیین‌ها خیلی جدی تر و مورد توجه بوده‌است از جمله در مراسم عروس کشان – در مراسم برات در مراسم جشنهای ولادت و تولد و در سایر مناسبتها. اسپند دود کردن در بسیاری از کشورها رایج است از جمله در ترکیه نیز همانند ایران قپه یا کپسول‌های خشک شدهٔ اسپند را تزئئین و برای محافظت از چشم بد در خانه‌ها و داخل ماشین‌ها یا حتی مساجد آویزان می‌کنند. در مراکش برای محافظت در برابر جن به شدت رواج دارد. در سوریه، عراق، عربستان سعودی، اردن و بسیاری کشورهای دیگر، مانند ایران دانه‌های خشک اسپند را برای محافظت از چشم و نظر غریبه‌ها در آتش می‌ریزند و با خواندن دعای خاصی که در هر فرهنگی متفاوت است، دود آن را به سمت خود و اطرافیان و اطراف محل فوت می‌کنند. این آیین توسط پیروان مذاهب مختلف از جمله اسلام، زرتشت، مسیحیت، یهودیت و هندوئیسم اجرا می‌شود. در بعضی از نسخه‌های دعاهایی که در حین این مراسم خوانده می‌شود، نام یک پادشاه باستانی زرتشتی به نام نقشابند برده می‌شود که گفته می‌شود او اولین بار این دعا را از پنج فرشتهٔ نگهبان به نام یزدها دریافت کرده‌است. رسم سوزاندن اسپند در آتش برای دود تطهیر دهنده‌اش تا قسمت هندی کشمیر هم نفوذ کرده‌است و در آنجا در مراسم عروسی وداها برای دور کردن تاریکی از زندگی جدید عروس و داماد آن را می‌سوزانند. در مراسم برات در گناباد و بیشتر مناطق خراسان در سر مزار درگذشتگان اسپند آتش زده و بر روی آن نمک می‌پاشند و آنرا برای چشم زخم همراه با شعری می‌خوانند.