مشخصات

• وزن
  150 گرم
• نوع کاغذ
  بالکی
• تعداد صفحه
  59
• نویسنده
  محمدرضا علایی
• تعداد جلد
  1
• رده‌بندی کتاب
  سینما و تئاتر (هنر و سرگرمی)
• شابک
  978-622-91237-9-9
• قطع
  رقعی
• چاپ شده در
  ایران
• نوع جلد
  سلفون
• ناشر
  نشر وزان
• موضوع
  نمایشنامه ایرانی
• سال انتشار
  1403
• زبان نوشتار
  فارسی
• نوبت چاپ
  1
• درباره نویسنده
  محمدرضا علایی متولد 1367 و دانش‌آموخته‌ی رشته‌ی نمایش‌ـ‌کارگردانی است. وی فعالیت خود را از سال 1391 با اجرای نمایشِ «من‌های دو» آغاز کرد، سپس با نمایشِ «ما به‌هم دروغ نمی‌گیم» به جشنواره‌ی تآتر دانشگاهی رفت و پس از آن نمایشِ «خرده جنایت‌های زن‌وشوهری» را کارگردانی کرد. پس از تحصیل در رشته‌ی فیلم‌سازی به نگارش و ساخت فیلم کوتاه پرداخت و در چند اثر نمایشی و سینمایی فعالیت نمود. سه فیلمنامه در ژانر مستند داستانی به نام‌های «آقای مجری: من قناد هستم»، مجموعه‌ی «سپیدِ رنگی» و «آقای مجری: دفتر یادداشت غزل ساز» به رشته‌ی تحریر درآورد که «فرزاد فره‌وشی» آن‌ها را کارگردانی نمود. همچنین سه فیلم کوتاه به نام‌های «سال‌مرگ»، «گل‌یاپوچ» و «هدیه» را خود کارگردانی کرد. علاقه به تلفیقِ مفاهیمِ فلسفی با شرایط اجتماعیِ روز و نگاهی مبتنی بر ساختارِ آسیب‌شناسی فردی و اجتماعی موجب نگارشِ متنِ موجود شد که در آن سعی شده از رآلیسم برای ایجادِ ارتباطی بی‌واسطه، میان متن و مخاطب بهره گرفته شود و پرده‌های ابهام را کنار بزند. امید که این نمایشنامه راهی هموار میانِ عَدم‌های زندگی باز کند.
• خلاصه کتاب
  میان انسان و طبیعت همیشه ستیزی برقرار است. انسان برای یافتن پاسخ‌های بنیادینش منبعی جز جهان اطرافش نداشته و ندارد پس سؤال خود را با وجودی جز جهان هستی نمی‌تواند در میان بگذارد. در مقابل دنیای ما و طبیعت سکوت بی‌معنایش را هیچ‌گاه نشکسته و جوابی به بشر نمی‌دهد. حال چه می‌توان کرد؟ خلأ ما را دربرگرفته و معنا را خواهیم باخت. احساس پوچی ما را در برمی‌گیرد و گریزی از آن نیست. سرشت ماست که اگر حقیقتی را عمیقاً بجوید تا بدان دست نیابد آرام نخواهد گرفت. اگر آن که دوستش داریم روزی تصمیم بگیرد بی‌دلیل ترکمان کند و دلیلش را به ما نگوید چه‌قدر رنج خواهیم برد؟ برای دانستن دلیلِ آن تا به کجا حاضریم به دنبالش برویم؟ این مثالی زمینی و قرادادی‌ست بین جوامع بشری حتی در خُردترین حالت ممکن. چه رسد به معنای زندگی که کسی جوابی برای آن ندارد. این ناامیدی بشر را به قهقرا می‌برد. عده‌ای در گودالِ پوچی دست به خودکشی زدند و عده خودکشیِ فلسفیِ کردند. همیشه پاک‌کردن صورت‌مسئله از حل آن راحت‌تر است. انسان مدرن و پست‌مدرن امروز سرگرم‌تر از این حرف‌هاست اما دیریازود سؤالات بی‌جواب به جانش خواهد افتاد. شاید بتواند خود را به خوش‌خیالی و فراموشی بزند؛ اما تا چه زمان؟ در قصه‌ی ما هر کدام از اعضای خانواده به طریقی جواب سؤال را در زندگی خود خواهند یافت. اما پاسخ درست کدام است؟ «آلبر کامو» در فلسفه‌ی ابزردیسم خود راهکار را یا دست‌کم بهترین راهکار را برایمان شرح داده است. همه‌ی ما «سیزیف» هستیم و «سیزیف» خواهیم ماند. اما این که زورِمان برایِ بالابردن صخره از کوه تا چه اندازه باشد و از کدام زاویه معنا جو باشیم بماند برای حالِ دلمان که تنها خود از آن آگاه خواهیم بود. لحظه‌به‌لحظه و نفَس به نفَس.