می‌توان گفت یکی از ویژگی‌های آثار هنری سوررئال، این است که تنها رگه‌هایی از واقعیت را با خود دارد. به عبارت دیگر، سوررئالیسم واقعیت را نه برای منعکس کردن‌ش، بلکه برای نشان دادن مفهومی دیگر به کار می‌برد. برای مثال این مجسمه را مشاهده کنید. این مجسمه، از روی سلف‌پرتره‌ی «سالوادور دالی» (Salvador Dali) ساخته شده است. در این سلف‌پرتره چشم‌ها و دیگر اجزای صورت که حجم دارند، دیده نمی‌شود؛ تنها پوست نازکی از صورت دالی وجود دارد که اجزای آن هم با پایه‌هایی محکم شده‌اند. گویا دالی می‌خواسته با کشیدن این سلف‌پرتره بیان کند که چهره‌اش، تنها یک نقاب است؛ آن هم نقابی که به اجبار پایه‌ها سرپا ایستاده است. در نگاه اول به نظر می‌رسد که این نقاشی طنز باشد، ولی هر‌چه بیشتر در آن عمیق می‌شویم تلخی آن را بیشتر درک می‌کنیم. این تلخی جایی به اوج می‌رسد که می‌بینیم لب‌های پرتره با یکی از این پایه‌ها به هم دوخته شده است. اگر این پرتره را با عکس‌های به جا مانده از صورت دالی مقایسه کنیم، متوجه می‌شویم که دالی با کشیدن این پرتره می‌خواسته روح افسرده و بی‌حس و حال خود را نشان دهد؛ روحی که تنها نقابی ازش به جای مانده و آن نقاب هم در حال فرو ریختن است. این مجسمه تحت برند Parastone ساخته شده است. صاحب این برند، «نینا کریستنسن» (Nina Christensen)، بیش از آن که مدیریت بنگاهی اقتصادی را برعهده داشته باشد، یک هنرشناس است. او متخصص تاریخ هنر است و همین رشته را در دانشگاه تدریس می‌کند. به احتمال زیاد برای چنین شخصی، هدف از راه‌اندازی کسب و کار تنها کسب درآمد نیست، بلکه می‌خواهد با راه‌اندازی کسب و کار خود مردم را با آثار هنری آشنا کند. گویا سازنده‌ی این تندیس قصد داشته است تا اثر سالوادور دالی را برای استفاده در زندگی امروز بازسازی کند؛ کاری که در بیشتر محصولات برند Parastone انجام می‌شود. به نظر می‌رسد این برند به دنبال انجام کاری فراتر از تولید محصولات تزیینی و فروش آن‌ها است؛ آشنا ساختن مردم با آثار شاخص هنرهای تجسمی.