دعای مُجیر از ادعیه مشهور که بنابر روایات جبرئیل آن‌را برای پیامبر(ص) آورد. کفعمی در کتاب‌های مصباح و البلد الامین آن را نقل کرده است. دعای مجیر هشتاد و هشت بند دارد که در هر بند عبارت «أَجِرْنَا مِنَ النَّارِ یا مُجِیرُ» تکرار شده است. خواندن آن در ایام البیض (روزهای سیزدهم و چهارهم و پانزدهم) ماه رمضان برای آمرزش گناهان توصیه شده است. دعای مجیر از پیامبر اکرم(ص) روایت شده و دعایی است که جبرئیل برای آن حضرت هنگامی که در مقام ابراهیم مشغول نماز بودند آورد. کفعمی در البلد الامین[1] و «مصباح»،[2] و شیخ عباس قمی در مفاتیح الجنان[3] این دعا را نقل کرده‌اند. این دعا به خاطر اینکه «مجیر»، (به معنای پناه‌دهنده[4]) در تمام بندهای آن تکرار شده، دعای مجیر نامیده شده است. بنا بر روایات هر کس این دعا را در «ایام البیض» [روزهای سیزدهم و چهارهم و پانزدهم] ماه رمضان بخواند گناهش آمرزیده می‌شود، هرچند به عدد دانه‌های باران و برگ‌های درختان و ریگ‌های بیابان باشد. خواندن آن برای شفای بیمار و ادای دین و بی‌نیازی و توانگری و رفع غم و اندوه سودمند است.[5] دعای مجیر هشتاد و هشت بند دارد که در هر بند خداوند با ذکر دو نام مثل «سُبْحَانَک یا دَائِمُ تَعَالَیتَ یا قَائِمُ» تنزیه می‌شود و در پایان هر بند عبارت «أَجِرْنَا مِنَ النَّارِ یا مُجِیرُ» (ما را از آتش پناه ده‌ای پناه‌دهنده) آمده است. و این دعا با عبارت «سُبْحَانَک یا ذَا الْعِزِّ وَ الْجَمَالِ تَبَارَکتَ یا ذَا الْجَبَرُوتِ وَ الْجَلالِ سُبْحَانَک لا إِلَهَ إِلا أَنْتَ سُبْحَانَک إِنِّی کنْتُ مِنَ الظَّالِمِینَ فَاسْتَجَبْنَا لَهُ وَ نَجَّینَاهُ مِنَ الْغَمِّ وَ کذَلِک نُنْجِی الْمُؤْمِنِینَ وَ صَلَّی اللَّهُ عَلَی سَیدِنَا مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ أَجْمَعِینَ وَ الْحَمْدُ لِلَّهِ رَبِّ الْعَالَمِینَ وَ حَسْبُنَا اللَّهُ وَ نِعْمَ الْوَکیلُ وَ لا حَوْلَ وَ لا قُوَّةَ إِلا بِاللَّهِ الْعَلِی الْعَظِیمِ» پایان می‌یابد.