دعای عهد دعایی است که از امام صادق (ع) روایت شده و مشتمل بر تجدید بیعت با امام زمان (عج) است. این دعا از دعاهایی است که تأکید زیادی بر خواندن آن در دوران غیبت امام زمان (عج) شده است. گفته‌شده که هرکس چهل صبح این دعا را بخواند از یاوران حضرت قائم (عج) خواهد بود. دعای عهد از امام صادق(ع) روایت شده است و سید بن طاووس در مصباح الزائر، ابن مشهدی در المزار الکبیر،[1] کفعمی در المصباح[2] و البلد الامین،[3] و مجلسی در بحارالانوار[4] و زاد المعاد[5] این دعا را نقل کرده‌اند. نقل این دعا توسط عالمان بزرگی همچون سید بن طاوس، کفعمی و علامه مجلسی نشان از اعتماد آنان به دعای عهد دارد؛ و محتوای این دعا در ادعیه دیگر مورد تأیید قرار گرفته است. دعای عهد مشتمل بر درود مخصوص از طرف خواننده دعا و نیز از سوی تمامی مردان و زنان مؤمن در شرق و غرب جهان و خشکی و دریا، و از پدر و مادر و فرزند، به پیشگاه امام مهدی (عج) است. سپس عهد و پیمان و بیعت با آن حضرت را تجدید می‌کند و پایداری بر این پیمان را تا روز قیامت اظهار می‌دارد آنگاه از خداوند درخواست می‌کند که اگر مرگ من فرا برسد در حالی که امام زمان ظهور نکرده باشد پس از ظهور او، مرا از قبرم بر آور، و به یاری آن حضرت سعادتمند کن و بعد درخواست دیدار امام با عبارت ظریفی بیان شده و دعا برای تعجیل ظهور و فَرَج و برپایی حکومت حقه و سامان یافتن جهان و زنده شدن حقایق دین و اهل ایمان پایان بخش این دعا است.[6] امام صادق(ع) می‌فرمایند: هرکس چهل صبحگاه این دعا را بخواند از یاوران حضرت قائم (عج) خواهد بود و اگر پیش از ظهور آن حضرت بمیرد خدای تعالی او را زنده خواهد کرد تا در رکاب آن جناب جهاد نماید و به شماره هر کلمه از آن هزار حسنه برایش نوشته می‌شود و هزار کار بد از او محو می‌گردد.[7]