صلوات شعبانیه دعایی نقل شده از امام سجاد(ع) که مستحب است در هر روز ماه شعبان هنگام ظهر شرعی و نیز شب نیمه شعبان خوانده شود. مضمون اصلی این صلوات بیان جایگاه اهل بیت(ع) و تأکید بر ولایت ایشان است. شیخ طوسی در مصباح المتهجد[1] نقل کرده است که امام سجاد(ع) در هر روز ماه شعبان هنگام زوال و نیز در شب نیمه شعبان این صلوات را می‌خوانده است. کتاب‌های دیگر مثل اقبال الاعمال[2] و جمال الاسبوع[3] آن را از شیخ طوسی نقل کرده‌اند. آنچه در جمال الاسبوع نقل شده تفاوت هایی با سایر روایت‌ها دارد. در مفاتیح الجنان نیز این دعا در اعمال مشترکه ماه شعبان نقل شده است. و مولی احمد واعظ یزدی ( متوفی 1310ق ) کتابی به نام «شرح دعای شجرة النبوة» در شرح صلوات شعبانیه نوشته است و این کتاب مشتمل بر هشت هزار بیت شعر است.[4] در این دعا عبارت صلوات چندین بار تکرار شده است. خواننده این عبارات از خداوند می‌خواهد که درود خویش را بر حضرت محمد(ص) و خاندان او نازل کند. آنچه در صلوات شعبانیه آمده بیشتر تأکید بر جایگاه اهل بیت پیامبر(ص) و امامان شیعه است. اهل بیت پیامبر(ص)، گنجینه علم، محل رفت و آمد فرشتگان، جایگاه رسالت الهی و محل نزول وحی هستند. اهل بیت همچون کشتی نجات در موج‌های سهمگین هستند که هر کس به آن متمسک شود نجات می‌یابد و هر کس از ان باز ماند غرق خواهد شد. پیش‌تر رفتن از اهل بیت یا بازپس ماندن از ایشان مانع نجات است و کسانی به مقصود می‌رسند که همراه و ملازم اهل بیت باشند. خداوند رعایت حقوق اهل بیت و اطاعت از ایشان و پذیرش ولایت آنان را بر دیگران واجب کرده است. دعاکننده در این دعا از خداوند می‌خواهد که خانه قلبش را با اطاعت آباد کند و او را با معصیت به رسوایی نکشد. مضمون دیگر دعا طلب توفیق همیاری مستمندان و فقیران است. ماه شعبان ماهی است که پیامبر اسلام(ص) به خواندن نمازهای آن و گرفتن روزه و شب زنده داری در آن مداومت داشته است. طلب توفیق پیروی از پیامبر اکرم(ص) در عمل به اعمال ماه شعبان و نیز طلب شفاعت ایشان و طلب عفو و رحمت الهی نیز جزو مضامین این دعاست.