فروهر نشان پیکر بالداری است که در دیدگاه متداول باستان‌شناسان و ایران‌شناسان نماد اهورامزدا می‌باشد. کهن‌ترین موارد استفاده از این نماد در ایران، زمان داریوش اول، و استفاده از آن در کتیبه بیستون و تخت جمشید است. این نگاره، گذشته‌ی چندین هزارساله داشته و شبیه آن در جاهای دیگر و نزد قوم‌های دیگر دیده شده ولی شکل کنونی آن در کتیبه‌های هخامنشی بالای سر پادشاهان دیده می‌شود. ارتفاع این کتیبه 22 سانتی‌متر وزن آن کمتر از 2کیلوگرم و جنس آن از فایبرگلاس است. این تندیس در کارگاه «تندیس و پیکره‌سازی شهریار» ساخته شده است. مجسمه‌ها می‌توانند از هر جنسی باشند، می‌توانند در هر اندازه و شکلی باشند، پیچیده یا ساده باشند. اما به طور قطع هر کدام پیامی برایمان دارند. می‎توانند قهرمان‌های اساطیری باشند که در داستان‌ها اسمشان را شنیده‌ایم، یا می‌توانند شکل‌های ساده هندسی باشند. می‌توانند پیکره شاعر محبوبی بر سر میدان شلوغ شهر باشند، یا حتی پرنده‌ سفالی روی طاقچه. مجسمه‌ها مثل سفر می‌مانند. سفری از زندگی روزمره به سوی احساس و اندیشه، به سوی زیبایی و از همه مهم‌تر به سوی گفتگوی تمدن‌ها، فرهنگ‌ها و اندیشه‌های مختلف و متفاوت با یکدیگر. مجسمه‌ها می‌توانند بیانگر یک اندیشه، فرهنگ یا تمدن باشد. فرهنگ و اندیشه‌ای که گاهی اوقات از قرن‌های گذشته با انسان سخن می‌گوید.